در گذشته زن به عنوان نماد زایندگی همواره در کنار زمین در نظر گرفته شده است . تا آنجا که پیلادها ـــ هفت خواهری که به مقام خدایی رسیده و صورت فلکی پروین را ساختند ـــ در نیایشی زئوس ، خدای خدایان را به حق مادر خود زمین ، می خواندند . در متون مذهبی زرتشتی هم از هفت امشاسپند به عنوان دختران خدا نام برده شده است . "اسپندارمذ" به معنای مهرورزی ، "هئوروتات" ( خرداد ) یاد آور زایش و خروش آبها ، "امرتات" ( مرداد ) به معنای جاودانگی ، هر سه مونث هستند . حتی میتوان اردیبهشت را هم اصالتا مونث دانست که مشخصه اصلی او زیبایی است .
در گذشته مادر الهگانی مورد پرستش قرار میگرفت که مظهر حیات بود وبالندگی . پیامبری سرخپوست از قبیله " پریست " به پیروان خود میگفت : از من میخواهید اجازه دهم زمین را شخم بزنید؟!آیا من در شکم مادرم چاقوئی فرو برم؟! در تاریخ ایران پرستش ناهید به عنوان الهه آب و زندگی مهر تاییدی است بر این باور که زن در باور انسان کهن نشانه پاکی است و نیروی زایندگی و از آنجا که سنت پرستش مادرـــ خدایان ، کهن ترین سنت اقوام گوناگون بوده است ، آناهیتا در اسطوره های ایرانی از جایگاه بالایی برخوردار است . آناهیتایی که فزاینده گله است و رمه.